Dit is waarom ik de lessen geef

Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost om de grenzen van mijn lichaam te verleggen. Mijn pijngrens werd verhoogd door steeds opnieuw tot het uiterste te gaan. Ik droomde ervan om beter te worden, om terug zelfstandig te zijn. Ik moest dag en nacht vechten tegen deze ziekte. Mijn gevecht werd mijn passie. Alle oefeningen die ik mezelf had geleerd, pas ik nu ook toe in mijn lessen. De meesten weten namelijk niet dat ik CVS heb. Mijn ziekte speelt hier nog steeds de belangrijkste rol in, nog steeds is elke dag een uitdaging voor mij.

Mijn dagen zijn weliswaar drukker geworden sinds toen, maar het is nog steeds een gevecht. Hierdoor wil ik andere mensen motiveren om door te zetten, en doen inzien dat waar een wil altijd een weg is. Ik geef toe dat het soms zeer zwaar en pijnlijk kan zijn, maar wanneer men pas hoopt kan men het overwinnen.

Vaak denken velen dat ze door pijn, blessures, vermoeidheid, lichamelijke beperkingen, ziekte en/of klachten niet (meer) kunnen bewegen. Er is altijd iets dat je WEL kan doen! Toen ik amper kon bewegen, paste ik mijn sportieve belasting aan tot ik op een niveau kwam dat ik weer kon opbouwen. Wat ik vooral heb geleerd is dat je nooit mag opgeven en altijd moet doorzetten. En dat is juist wat ik nu wil meegeven aan anderen. Ook tijdens mijn lessen zorg ik voor variatie en probeer ik alles aan bod te laten komen. Omdat er dan meer vreugde aanwezig is en men zo minder snel zal opgeven.

Wanneer ik les geef, kom ik helemaal los. Ik doe dit dan ook vanuit mijn hart! Elke dag vertrek ik met volle moed. Ondertussen doe ik dit al enkele jaren en nog steeds kijk ik uit naar de volgende uitdaging.